دانستنی های ام اس و علائم آن

شیوع بیماری ام اس در جهان رو به افزایش است و در کشور ما از هر ۱۰۰ هزار نفر ۱۲۰ نفر به این بیماری مبتلا هستند. حدود ۱۵ تا ۲۰ سال قبل، شیوع این بیماری از هر ۱۰۰ هزار نفر تنها ۲۶ نفر بود، اما اکنون کشور ما در ردیف کشورهای اسکاندیناوی قرار می گیرد.

بیماری از آنجا اهمیت زیادی پیدا می کند که بیشتر افراد جوان بین 20 تا 40 سال را درگیر می کند و این سنی است که فرد وارد مرحله کار، ازدواج و فعالیت های اجتماعی می شود و به این ترتیب بخش مهمی از جامعه توانایی خود را از دست می دهند و بار روانی و اقتصادی قابل توجهی متوجه خانواده های این بیماران و جامعه بهداشت کشور می شود، اما این بیماری چیست و آیا می توان بار آن را از روی دوش جامعه و افراد برداشت؟ بیماری «ام اس» یا تصلب چندگانه (Multiple Sclerosis)، یک بیماری مزمن است که روی مغز، نخاع و اعصاب بینایی اثر می گذارد و موجب بروز مشکلات بینایی، تعادلی، کنترل عضلانی و عملکرد سایر ارگان های بدن می شود.

بروز علائم بیماری در همه افراد یکسان نیست و طیف گسترده ای دارد. در نوع خفیف آن فرد نیاز به درمان ندارد اما در حالات شدید بیماری، فرد از انجام کارهای روزانه خود عاجز می شود. بیماری زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن فرد به بافت چربی که دور رشته های عصبی مغز و نخاع کشیده شده، حمله می کند. وظیفه این بافت چربی که «میلین» نامیده می شود، حفاظت از رشته های اعصاب است، مانند لایه پلاستیکی که دور رشته های سیم برق کشیده می شود و در صورت نبود این غلاف رشته های عصب آسیب می بینند.

آسیب رشته های عصب به این معناست که دیگر مغز نمی تواند به طور مناسب سیگنال های عصبی را به سایر اعضای بدن بفرستد یا پاسخ های حسی و حرکتی از اعضای بدن به مغز بر نمی گردد و در نتیجه فرد دچار مشکلات حسی و حرکتی می شود. در سال های اخیر دانشمندان راه های جدیدی برای کنترل بیماری پیدا کرده اند که می تواند از عود مجدد بیماری جلوگیری و روند بیماری را کندتر کند.

علائم بیماری

• اشکال در راه رفتن
• گرفتگی و ضعف عضلات
• دوبینی
• بی حسی و گزگز دست و پا
• اختلال در کنترل ادرار و ضعف عضلات مثانه
• درد
• افسردگی

طبقه بندی بیماری «ام اس»

مبتلایان به «ام اس» به صورت کلی با علائم مختلفی دست و پنجه نرم می کنند که این علائم در هر فرد با فرد دیگر متفاوت است. با این حال پزشکان بیماری را طبقه بندی کرده اند که اهمیت زیادی دارد، زیرا به آنها کمک می کند که بفهمند شدت بیماری تا چه حد است و چه نوع درمانی برای بیمار مناسب تر است.